بر بال نسیم

بر نوری از دور ، از آخرین ایستگاه خورشید ،

 خیره ام . گرم است چون آفتاب ، و لطیف است

 چون آب . چرا که از بین دریا و خورشید می

 آید .هم از عنصر آب است و هم از سلاله

 آفتاب . آنچنان زلال که تو از درونش ، دلش

 را می بینی ، و آنچنان صادق و صاف ، که

  صدف وار به سخاوت عرش ، مروارید بر زمین

 می پاشد . وقتی بال پرواز می دهد ، تو به

 تمنایت رسیده ای ، و دیگر ، آسمان ، بستری است

  برای نفس کشیدن رویایی و پرکشیدن ماورایی

 و تن سپردن به امواج زلال دریایی . چه

 آرزویی است است این ؟ از زمین رستن و به

 آسمان رسیدن . بوسه بر ستاره زدن و بر تخت

 ابر ها آرمیدن . آنگاه که می خواهی و پاسخ

 مثبت می شنوی شرم تو را مچاله می کند و عرق

 می ریزی . نه از آفتاب که از گرمای مقدس

 قلب .