بر بال نسیم

پروین ، ستاره ای نورانی است و در همان حال ، مجمع ستاره ها .

 شش ستاره در بهترین سوی کهکشان ، و گردن بند ِ چشمک زن ِ آسمان ، و سینه

 ریز درخشندۀ فضای ایزدان . این ستاره که صمیمی ترین نجمۀ کهکشان ادبیات

 ایران است ، در چنین روزی  و در سال ۱۲۸۵ ، در شهر تبریز ، چشم بر جهان

 گشود . زبان او به قدری غنی ، و کلام او به حدی پر محتواست که 35 سال عمر

 او را به گنجی از شناخت و شعر و شعور تبدیل کرد .

از این گنجینه  :

ای دل ، بقا ، دوام و بقائی چنان نداشت

ایام عمر ، فرصت برق جهان نداشت

روشن ضمیر آن که ، از این خوان گونه گون

قسمت همای وار ، به جز استخوان نداشت

سر مست ، پر گشود و سبکبار ، بر پرید

مرغی که آشیانه دراین خاکدان نداشت

هشیار آن ، که انده نیک و بدش نبود

بیدار آن ، که دیده به ملک جهان نداشت

کو عارفی کز آفت این چار دیو رست

کو سالکی که زحمت این هفت خوان نداشت

گشتیم بی شمار و ندیدیم عاقبت

یک نیکروز ، کو گله از آسمان نداشت

آنکس که بود کام طلب ، کام دل نیافت

وانکس که کام یافت ، دل کامران نداشت

......

از دل سفینه باید و از دیده ، ناخدای

در بحر روزگار ، که کنه و کران نداشت

آسوده خاطر این ره بی اعتبار را

پروین ، کسی سپرد که بار گران نداشت