بر بال نسیم

آه که اگر والنتاین نبود ، ما و همه ملت های شرق ، در غیبت عشق چه می کردیم ! وای که اگر او نبود ، امیر خسرو دهلوی لال می شد و حافظ لکنت می گرفت و ملتی که پیغمبرش گفت از دنیای شما سه چیز دوست دارم : زن و عطر و نماز ، در کلاس عشق شناسی نمره صفر می گرفت . برای ما شرقی ها و بویژه ایرانی ها ، هم خلاصه کردن  عشق در یک روز غلط است ، و هم تقلید از غرب . شرق ، مظهر عشق است و ایران منبع آن . هر 365 روز سال روز عشق است . هر روز ، روز آراستن و هر شب شب  هدیه محبت  عرضه کردن است . غربی ها هنوز کشیشان خود را از ازدواج منع می کنند و راهبه های خود را از نعمت عشق ممنوع می دانند . چه خوب می شد اگر آنها خود را معلم عشق قلمداد نمی کردند و ما هم باورمان نمی شد ...

غربی ها تلاش کرده اند همه مفاهیم خوب را به نفع خود مصادره کنند و در عوض ، همه عناصر منفی را به شرق نسبت دهند . برای ما فیلم ۳۰۰ می سازند ولی هرگز نمی گویند تخت جمشید ما را چگونه سوزاندند . همه جوایز نوبل را برای خود کادو پیچ می کنند و چون به خلوت عراق می آیند همه دانشمندان را از بیخ و بن قتل عام می کنند . تاریکی قرون وسطی مال آنهاست ، ولی به روی مبارکشان نمی آورند . هر دو جنگ جهانی ماهیتی اروپایی دارد ، اما سخاوتمندانه ، آسیا را هم در آن شریک می کنند . می توانستند بمب اتمی را به شهر های آلمان نازی بیندازند،اما به دو شهر ژاپنی هدیه می کنند .

باید عشق را هم از آنها آموخت ؟ و نه از لیلی ؟ و نه از منیژه ؟ ...