بر بال نسیم

انگلستان زمانی کبیر بود  -  مثل اسکندر و  ناپلئون  و کاترین و پطر و  خاقان و تمامی  عقده ای های تاریخ که دوست داشتند اگرچه در چشم مردم حقیرند ، در زبان مردم کبیر باشند -  و حتی خورشید را هم استعمار کرده بود برای طلوع  هر روز صبح در قلمرو او و برای غروب  شامگاهان در مستعمرات خود ، صفت بارزی داشت که در میان سایر صفات او چون الماس های آفریقای جنوبی می درخشید و آن ، شگرد حقه بازی و  دو به هم زنی بود تا بدانجا که سیاست  اختلاف سازی اش مشهور خاص و عام شد . اما این هنر انگلیسی ، خود ، فراگرفته از چوب جاروی سامری های بریتانیایی همچون  روچایلد های بانکدار و نزول خور های بالفطره بین المللی بود که تا امروز در زیر ساختمان بیگ بن و سوراخ های وال استریت و زیر زمین های کاخ سفید جا خوش کرده اند و ریشه درختان جنگل سرسبز جهان را می جوند . جنبل رویتر یهودی و جادوی شبکه هایی روباه تر از فاکس و خانواده فاکس های سربی و کاغذی ، به جایی نرسیده بود که درست پس از شکست اسرائیل در غزه ، قد قد  تلویزیون فارسی زبان انگلیس هم شروع شد . تیر و تبار شایلاک همه در آنجا جمع اند . چه زیباست این جمله جاودانه شکسپیر در نمایش مکبث که  گفت : آیا شیطان می تواند راست بگوید ؟