بر بال نسیم

آن که می تواند با ستاره ها و ماه سخن بگوید

 ، با آسمان گپ بزند ، با شب و شاهد و شمع

بیامیزد ، با قطره های باران عشق بازی کند ،

 با شبنم روی برگی تنها درد دل کند ، می

تواند با آفریننده این همه زیبایی ، با خالق

این همه لطافت ، و پرورش دهنده این افسونگران

 صحنه آسمان و زمین نیز صحبت کند . صحبتی به

نام دعا . صمیمی ترین و خصوصی ترین و نزدیک

ترین نجوی . و چه احساسی خواهی داشت . احساسی

 فراتر از عشق و شسته با سرشک . احساس رفاقت

با آسمان . احساسی فراتر از آسمان ، و گریز

 گریبان چاک  از زمین و زمان . پرواز با

پروانه های افق های ناشناخته ، و غوطه خوردن

 در اقیانوس با دلی گداخته . نفس کشیدن در

فضای عطرآمیز اهورایی و بیکرانه های دل

انگیز ماورائی .

چه زیباست بارانی که از این آسمان ببارد . چه

 شنیدنی است ترنم نیایش شبانه. این احساس،

تاریکی نیست ، شب نیست ، برق است ، شکوه

است . قطره های اشک نیست ، جلای روح است .

مژده وصال است .