بر بال نسیم

یک بار به دنیا  آمده ایم ، اما میدانی ؟ که هر لحظه می رویم ؟ رفتن و رفتن و رفتن .

 و تو ، و من ،  به آخرین رفتن می اندیشیم . چرا ؟ این همه رفتن ، این همه پریدن از

 جویبار های زمان ، این همه جا خالی دادن به فرصت ها ، این همه اخم به خنده های

 زندگی ، این همه کشتار لحظه ها ......

هر لحظه مان ، رفتن ی است . خدا رحمت کند من یک لحظه پیش را . خدا بیامرزد

 من دیروز را . عکس پارسالم  را که می بینم ، فاتحه ای برایش می خوانم .

لازم نیست تو فیلسوف باشی تا بفهمی تقویم را چند بار از اول تا آخر فقط به تعطیلی

 گذرانده ای و هر جشن تولدت ، سالگرد موزیکالی بوده است .

و من امروز به آنها که سرخ رفتند می اندیشم . یادشان به خیر .