بر بال نسیم

هیچوقت به هرگز نمی اندیشم ... همیشه به همواره ها فکر

 می کنم ... به دل کندن دل نمی بندم ، به دل بستن ، دل بسته

 ام . فراموش کردن را فراموش کرده ام و یاد او را در یاد خود

 صمیمانه نگهداری می کنم . چرا ها را ول کرده ام ، و به باید ها

 فکر می کنم . ایستادن را تحمل نمی کنم و همیشه در رفتن

 ام . باید که توانست و حتما که باید رسید . به امید آمدن فردا

 نیستم ، خودم به سوی فردا می روم . به دیروز فرصت حضور در

 امروزم را نمی دهم . گذشته را کوله باری کرده ام برای روز مبادا

 که مباد که بیاید ، و آینده را ، آینه ای کرده ام به تماشا ، که

 زیبای اش ، ذوق افزاست . سپیدی روز مجال به سیاهی شب

 نمی دهد ، و شب چون فرا می رسد ستارگان مشغولش می

 کنند تا بداند فقط سایه بان موقت انسانهاست ، و تنها افتخارش

 آن است که پس زمینه حضور مهتاب باشد . آفتاب را دوست

 دارم چرا که گل ها را بیدار می کند و پرندگان را به پرستش

 زیبایی آنها می کشاند .جویبار را می جویم چون جلای سبزه

 زاران است و دشت را می پویم ، چون بستر آرامش امیدواران

 است .