بر بال نسیم

وصل و اتصال و پیوند ، کلمه هایی دوست داشتنی اند از زمان آدم و حوا تاکنون .

 در  عالم نت به جای این کلمات ، link می گویند . برای هر پیوندی حد اقل دو چیز

 لازم  است . شاعر فرماید : به جان پیوند کردم عاشقی را ، کنون جان رفت و

 آن پیوند  مانده است . تصور نشود هر پیوندی ، پیوند عاشقانه و رومانتیک است ،

 محض مزید اطلاع باید بگویم که باغبانان ، بیش از کاربران اینترنت از پیوند بهره

 می گیرند .  رفوگران قدیم و خیاطی های سنتی جدید ! هم که لباسها را معمولا از سر

 زانو یا جا هایی از لباس که زود تر از همه جا پاره می شود ، وصله می زدند و می

 زنند  ، متخصص پیوند بوده و هستند  .  بنا بر این ، مفهوم می شود که وصله همان

 پیوند است و چون چنین است ، خود می دانی که وصله هم بر دو نوع جور و

 ناجور است . نقل می کنند رفوگری نه از باب موذی گری ، بلکه از روی صدق نیت

 ، پارچه حریر بر زانوی شلوار باربر بازار وصله زده بود و آن بیچاره نمی دانست

 که به آن پیوند افتخار کند یا برود و در گوشه ای انتحار نماید . ناگفته نماند که وصل

 و اتصال و پیوند ، در عصر پیشرفت های پزشکی و تسلط بشر بر سلولهای بنیادین ،

 کاربرد های تازه ای یافته و پیوند استخوان ها هم مبارک شده است . از حیث زمان

 نیز پیوند ها اقسامی دارند ؛ برخی موقت اند ، مثل ایران سل ، بعضی دائمی ، مثل

 عروسی آدم و حوا ، و برخی جاودانه ، مثل جمله بابا آب داد در کتاب اول ابتدایی !

 همچنین واضح و مبرهن است که گسستن پیوند ، مثل کندن آدامس از بازوی پرمو

 دردناک است و لذا همه شاعران از قدیم تا جدید همه و همه ، از جدایی نالیده اند .