بر بال نسیم

دل و دیده ای که دارم ، همه لذت نظاره

چه گنه اگر تراشم ، صنمی ز سنگ خاره ؟

تو به جلوه در نقابی ، که نگاه بر نتابی

مه من ، اگر ننالم ، تو بگو دگر چه چاره ؟

چه شود اگر خرامی ، به سرای کاروانی

که متاع کاروانش ، دلکی است پاره پاره ؟

غزلی زدم که شاید ، به نوا قرارم آید

تب شعله کم نگردد ، ز گسستن شراره

دل زنده ای که دادی ، به حجاب در نسازد

نگهی بده که بیند ، شرری به سنگ خاره

همه پاره دلم را ، ز سرور او نصیبی

غم خود چه سان نهادی ، به دل هزار پاره

نکشد سفینه را  کس ، به یم بلند موجی

خطری که عشق بیند ، به سلامت کناره

به شکوه بی نیازی ، ز خدایگان گذشتم

صفت مه تمامی ، که گذشت بر ستاره

محمد اقبال لاهوری