بر بال نسیم

اولاد آدم قرنها غربال شدند و زشت و زیبا آفریدند تا شور انگیز ترین

صحنه آفرینش در کربلا به صحنه در آمد . این صحنه ، تا آخرین نفس

انسان در روی زمین ، به یادگار خواهد ماند . تو گویی خداوند همه

کائنات را برای دیدن ماجرای ظهر عاشورا آفریده است . همه فلسفه

آفرینش ، تمامی تاریخ انسان ، در کربلا خلاصه شد و اوج آن در ظهر

عاشورا . همه دیدند نبرد انسان و شیطان را . بهتر از آن می شد دید ؟

انگار در سراسر تاریخ ، انسان و شیطان در خفا می جنگیدند و در کربلا

تیغ ها علنی شد . انگار همه تاریخ ، مقدمه کربلا بود . حسین ، نماینده

 همه انسانهای تاریخ بود و یزید با انبوه دار و دسته اش ، خود شیطان !

 شیطان و انسان ، نیم روز جنگیدند . انسان به خون نشست ، اما

شیطان پیروز نشد ...حسین بود که پیروز شد . برای همین است که

شیطان هنوز زوزه می کشد . خون حسین ، در روز عاشورا جاری شد ،

 اما به رگهای انسانیت مظلوم . شیطان زخمی عمیق برداشت و با این

زخم ، برای همیشه تاریخ رسوا شد . ترس از شیطان ریخت ... حسین

اگر کشته شد ... من ... از کشته شدن چه باک دارم ؟ میتوان با

شیطان جنگید . حتی با هفتاد و دو نفر ! و در آینده ، با ۱۱۳ نفر ! ...

حسین میخواست همین را بگوید .همه تاریخ ، مقدمه ای برای عاشورا

بود ، و عاشورا مقدمه ای برای بقیه تاریخ ...