بر بال نسیم

ویکتور هوگو داستانی دارد به نام " مردی که می خندد " . این کتاب

 سخن از دو کودک سر راهی در  جامعه اروپایی است . دخترک نابیناست ،

 معرکه گیر دوره گردی آنها را به نفع خود به کار می گیرد . برای بازار گرمی

 بیشتر ، چهره پسر را هم  چنان جراحی می کند که به دلقکی شبیه شود

 که انگار می خندد .  بار ها از خود پرسیده ام که ویکتور هوگو با چه

 هدفی این داستان را نوشته است ؟ سر راهی بودن آن دو کودک برای

 چیست ؟ معرکه گیر کیست ؟ چه بیرحم است آن معرکه گیر که صورت

 پسری را چنان چاک می دهد و گوشه لبانش را چنان بالا می دوزد که همه

 فکر کنند او می خندد . دختر کیست ؟ چرا کور است ؟ وقتی به او

 می گویند اگر مور نبودی عاشق این پسرزشت نمی شدی ،

 می گوید :اگر چشم داشتن اینقدر بد است ، نمی خواهد چشم داشته

 باشد . چرا او تاریکی را به روشنایی ترجیح می دهد ؟به خودم می

 گفتم شاید این ترسیمی از جامعه ویکتور هوگوست . همه چیز نمایشی

 است .  باید کسانی را به عنوان انسان بگردانی تا نمایش دهی . هیچ کس

 ذاتا خوشحال نیست . باید کاری کنی که بخندند . کودکان را به رقاصی

 وادار کنی که مردم تماشاچی بخندند . کودکان خود خندان نیستند . باید

 آنها را مجبور به خندیدن کنی . برای خنداندن مردم هم ، باید چنان زور

 بزنی در حد بی ریخت کردن انسانی دیگر . چاک چاک کردن صورت لطیف

 یک کودک . جامعه هم فقط تماشاگراست . کسی نمی گوید چرا این

 کودکان باید وادار به رقاصی و بیگاری شوند . کسی نمی پرسد چرا لبهای

 این پسر را بریده اند . فقط ، دور معرکه جمع می شوند ـ هالیوود آن زمان ـ 

 ، قیافه بی ریخت کودک خندان را می بینند ، سکه پولی پرت می کنند و

 می روند . براستی نقش جامعه این است ؟ غزه که چنین شد ، یاد

 داستان ویکتور هوگو افتادم . جامعه جهانی ، خوب تماشاگر شده است .

 دوره گردی به نام اسرائیل را می بینند که انسانها را سلاخی می کند ،

 شاید سکه ای هم پرت کنند . اما کسی به فکر صورت پاره پاره

 کوکان نیست . کسی جلو نمی آید . می اندیشم ، اگر ویکتور هوگو الان

 زنده بود چه می نوشت ؟